Kpt. Wacław Błaszczyk odszedł na wieczną wartę

Zmarł kombatant kpt. Wacław Błaszczyk - urodzony 27 czerwca 1925 roku w Makowie Mazowieckim, syn Walerego i Antoniny Kołodziejczak.

Szkołę podstawową ukończył w Makowie.

Po wybuchu II wojny światowej pracował od 1940 roku w drukarni Niemca Jansena w Makowie Mazowieckim.

W sierpniu 1943 roku został przymusowo wywieziony na roboty w Niemczech razem z młodszym bratem Janem (15 lat) na teren Nadrenii-Westfalli. Obaj pracowali przy kopaniu okopów, rowów przeciwczołgowych oraz przy budowie schronów i bunkrów. Praca była bardzo ciężka, a kwatery znajdowały się w budynkach zniszczonych podczas alianckich ataków lotniczych.

W połowie grudnia 1944 roku Wacław Błaszczyk został wyzwolony przez wojska amerykańskie. Przewieziony do koszar Biesier w Paryżu i jako ochotnik został przydzielony do Polskich Sił Zbrojnych.

W styczniu 1945 roku przesłano go na południe Francji, w La Cortine gdzie został umundurowany. Następnie załadowany na brytyjski statek w Marsylii, dopłynął do Neapolu. Statek był uzbrojony, a rejs zagrożony ze strony niemieckich łodzi podwodnych. W Neapolu został wcielony do II korpusu generała Andersa, gdzie otrzymał przydział do 26 batalionu piechoty w San Basillo (dowódca por. Ptak). Przeszkolony na radiotelegrafistę na kursie w Ostunii, służył w II Batalionie Łączności 5 Kresowej Dywizji Piechoty (dowódca gen. Sulik-Sarnowski).

W kwietniu 1945 roku, jako telegrafista przy punkcie dowodzenia, brał udział w walkach o Bolonię. Bitwa trwała od 9 do 21 kwietnia.

W bitwie o Bolonię uczestniczyły:

- 5 armia amerykańska - d-ca gen. Mark Clark

- 8 armia brytyjska - d-ca gen. Olivier Leese

w tym II Korpus Polski - d-ca gen. Władysław Anders

w składzie:

- 5 Kresowa Dywizja Piechoty - d-ca gen. Sulik-Sarnowski

- 3 Dywizja Strzelców Karpackich - d-ca gen. Bronisław Duch

- 2 Brygada Pancerna - d-ca gen. Bronisław Rakowski

5 armia USA i 8 armia brytyjska liczyły łącznie 536 tysięcy żołnierzy w tym II Korpus Polski 55 tys. Po stronie przeciwnika opór stawiało 491 tys. Niemców i 108 tys. Włochów.

Straty niemieckie nie zostały ujawnione, wiadomo tylko, że wzięto do niewoli 1572 żołnierzy i 16 oficerów.

Straty polskie wyniosły: 234 zabitych, w tym 7 oficerów, 7 zaginionych, 1228 ciężko rannych. Wielu rannych potem zmarło - cmentarz w Bolonii liczy 1432 polskie groby.

Po bitwie II KP został wycofany w rejon Neapolu i tu zastał naszych żołnierzy moment zakończenia wojny (8 maja 1945r.).

Tak kończy się wielka epopeja II Korpusu i jego cierniowa droga przez ziemię nieludzką poprzez przyjazny Bliski Wschód, Egipt, pola bitewne na ziemi włoskiej.

Konferencja Jałtańska (luty 1945) przekreśliła wszelkie złudzenia i pomimo licznych protestów gen. Andersa odnośnie Wilna i Lwowa zostawało pytanie: Co dalej – wracać do kraju czy wybrać przymusową emigrację?

Wacław Błaszczyk postanawia wrócić i tego wyboru dokonało 10 tys. jego kolegów. W grupie około tysiąca żołnierzy, pod bronią opuszczają obóz w Airoli i przez Austrię, Czechosłowację dobijają 4 grudnia 1945 roku do Koźla. Tu ich dowódca mjr Paszkiewicz odebrał ostatnią defiladę, po czym nastąpiło złożenie broni i demobilizacja.

Wacław Błaszczyk wrócił do rodzinnego Makowa Mazowieckiego, gdzie zastał ojca z rodziną starszego brata Stanisława. Matka już wcześniej zmarła. Dwa lata później wrócił ze Szkocji młodszy brat Janek, który po wyzwoleniu rozstał się z Wacławem w Paryżu i jako małoletni służył na terenie Francji.

Wacław Błaszczyk zmarł 11 czerwca 2019 r. w Płocku.

Odznaczenia Wacława Błaszczyka:

The War Medal 1939-1945

The Italy Star 1939-1945

Krzyż Czynu Bojowego PSZ – Bolonia

Krzyż Kwalerski OOP.

Źródło: Rodzina Wacława Błaszczyka – Janina Błaszczyk (synowa)